بازودراز
لغتنامه دهخدا
بازودراز. [ دِ ] (اِخ ) لقب بهمن پسر اسفندیار. (آنندراج ) :
دگر بار گفتا بمن گوی راز
که بازوی بهمن چرا شد دراز.
تیعزنت بهمن بازودراز
نوبتیت سنجر نوبت نواز.
دگر بار گفتا بمن گوی راز
که بازوی بهمن چرا شد دراز.
نظامی (از آنندراج ) (ازغوامض سخن ).
تیعزنت بهمن بازودراز
نوبتیت سنجر نوبت نواز.
میرخسرو (از آنندراج ).