باعلوی

باعلوی . [ ع َ ل َ ] (اِخ )ابوبکربن عبدالرحمان بن محمدبن شهاب الدین ، معروف به باعلوی از فقها بود و در حضرموت بسال 1262 هَ . ق . تولد یافت و شهرهای عربستان را سیاحت کرد و سپس به حیدرآباد دکن رفت و در آنجا شهرت یافت و سپس بجاوه و مالایا شد و سرانجام در حیدرآباد درگذشت ، حدود 30 کتاب در فقه و اصول و منطق و کیمیا و نجوم و حساب و ادبیات تألیف کرده که از آن جمله است «ذریعةالناهض » و «دیوان شعر» و «اقامة الحجة علی ابن حجة». باعلوی در 1341 هَ . ق . وفات یافت . (از اعلام زرکلی ج 1 ص 152).