باماوردی
لغتنامه دهخدا
باماوردی . [ وَ ] (اِخ ) ابوالقاسم عبیداﷲبن مبارک حسن بن طراد باماوردی ساکن قطیعه ٔ عجم در باب الازج بغداد. وی در حدود سال 539 هَ . ق . تولد یافت و بسال 615هَ . ق . درگذشت . عبیداﷲ و برادرش عبدالرحیم هر دو معروف به «ابنی القابله » بودند. (از معجم البلدان ).
