بانمازلغتنامه دهخدابانماز. [ ن َ ] (ص مرکب ) (از: با + نماز) نمازخوان . که نماز دارد. که نماز گزارد. آنکه همیشه نماز گزارد. آنکه نمازش هرگز ترک نشود. مقابل بی نماز. || مؤمن . باخدا.
