باوجاهتلغتنامه دهخداباوجاهت . [ وِ هََ ] (ص مرکب ) کسی که وجاهت دارد. زیبا. وجیه . خوشروی . خوشگل . || خوش نام . آنکه در بین مردم به خوشنامی شهرت یافته باشد. مقبول العام . و رجوع به وجاهت و وجهه شود.
