باکره
لغتنامه دهخدا
باکره . [ ک ِ رَ / رِ ] (از ع ، ص ) دوشیزه . دختر مهرنشکافته . نابسود. (یادداشت مؤلف ). زنی که مرد ندیده و بکارتش باقی باشد. (ناظم الاطباء). و رجوع به باکرة شود. || بمجاز دست نخورده . پاک . پاکیزه :
چون دست و پای پاک نبینمت جان و دل
این هردو پاک بینم و آن هر دو باکره .
چون دست و پای پاک نبینمت جان و دل
این هردو پاک بینم و آن هر دو باکره .
ناصرخسرو.