بت
لغتنامه دهخدا
بت . [ ب َت ت ] (اِخ ) نام دهی است در عراق نزدیک راذان . (ناظم الاطباء). و از آن است احمد کاتب بن علی و عثمان فقیه بصری (منتهی الارب ) (آنندراج ). قریه ای شهرمانند از نواحی بغداد نزدیک راذان است . گویند وقتی مردم آنجا به وزیر محمدبن عبدالملک زیات از آفتی که به آنان رسیده بود شکایت بردند و او مردی را که ضعف باصره داشت برآنان حکومت داد و شاعری از آنان درباره ٔ وی گفت :
اتیت امراً یا ابا جعفر
لم یأته برو لا فاجر
اغثت اهل البت اذ اهلکوا
بناظر لیس له ناظر.
اتیت امراً یا ابا جعفر
لم یأته برو لا فاجر
اغثت اهل البت اذ اهلکوا
بناظر لیس له ناظر.
(از معجم البلدان ).