بجای

بجای . [ ب ِ ] (ص مرکب ، ق مرکب ) بجا. درمحل . درمکان . به مکان :
ببالا و دیدار و فرهنگ و رای
زریر دلیر است گوئی بجای .

فردوسی .

|| بموقع. مناسب . || ساکن . بی حرکت . ایستاده . ثابت . || برجای . باقی . جانشین . باقیمانده . وارث . || باقی . پایدار. ثابت :
چو دریا و کوه و زمین آفرید
بلند آسمان از برش برکشید
یکی تیزگردان و دیگر بجای
بجنبش ندادش نگارنده پای .

فردوسی .

بعد بسی گردش بخت آزمای
او شد و آوازه ٔعدلش بجای .

نظامی .

|| (حرف اضافه ٔ مرکب ) بجای ِ (در حالت مضاف )؛ در عوض ِ. عوض ِ. بدل ِ :
فردا نروم جز بمرادت
بجای سه بوسه دهمت شش .

خفاف .

خز بجای ملحم و خرگاه
بدل باغ و بوستان آمد.

رودکی .

زره کرد پوشش بجای حریر
به بازی کمان خواست با گرز و تیر.

اسدی .

شه بجای حاجبان خود پیش رفت
پیش آن مهمان غیبی خویش رفت .

مولوی .

|| بجای ِ (در حالت مضاف )؛ درباره ٔ. درحق ِ. درموردِ :
بجای شماآن کنم در جهان
که با کهتران کس نکرد از مهان .

فردوسی .

بدکنش بد بجای خویش کند
هم بر او فعل زشت او مارست .

ناصرخسرو.

دهرنکوهی مکن ای نیک مرد
دهر بجای من و تو بد نکرد.

نظامی .

بد با تو نکرد هر که بد کرد
کان بد بیقین بجای خود کرد.

نظامی .

آن را که بجای تست هر دم کرمی
عذرش بنه ار کند به عمری ستمی .

سعدی .

و رجوع به جا و جای و بجا شود.