بجرة
لغت‌نامه دهخدا
بجرة. [ ب ُ رَ ](ع اِ) سره ٔ ناف . (اقرب الموارد). آویختگی ناف . ناف خواه برآمده باشد یا نباشد. (ناظم الاطباء). ناف بیرون آمده باشد یا نه . (آنندراج ). || عقده در شکم و چهره و گردن . (از اقرب الموارد). مغنده ٔ شکم و روی و گردن . (ناظم الاطباء) (آنندراج ). ج ، بُجَر، گرهی که در شکم و روی گردن افتد. (یادداشت مؤلف ).
