بححلغتنامه دهخدابحح . [ ب َ ح َ ] (ع مص ) گرفتگی گلو و گرانی آواز. (منتهی الارب ) : و این درشتی آواز را به تازی بحح گویند. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). و رجوع به بَح ّ شود.
