بحضرتلغتنامه دهخدابحضرت . [ ب ِ ح َ رَ ت ِ ] (حرف اضافه ٔ مرکب ، ق مرکب ) (از: ب + حضرت ). به حضور. به پیشگاه : پیغامبر به حضرت حق رفت . (مجمل التواریخ والقصص ). || به پایتخت .
