بخت کوری

بخت کوری . [ ب َ ] (حامص مرکب ) کوربخت بودن . || شوی خوب نداشتن زن . بدبختی زن :
ز دولا کرد آب اندر خنوری
که شویدجامه را هر بخت کوری .

شهابی (سهانی ؟) (از فرهنگ اسدی ).