بخود
لغت‌نامه دهخدا
بخود. [ ب ِ خوَدْ / خُدْ ] (ق مرکب ) بخویش . بخویشتن . (ناظم الاطباء). بنفسه . بذاته . (دانشنامه ٔ علائی ص 117). به اختیار :
من بخود نامدم اینجا که بخود بازروم
آنکه آورد مرا بازبرد در وطنم .
- بخود گرم بودن ؛ خودپسند و خودرأی بودن . (آنندراج ) :
آفتاب ار گویدت من با تو می مانم مرنج
چون بخود گرم است خود را می ستاید آفتاب .
- بخود نبودن ؛ از خود بی خبر بودن . (آنندراج ) :
چو گفتیم که برو پیشت آورم از شوق
بخود نبودم و این فهم کردم از سخنت .
من بخود نامدم اینجا که بخود بازروم
آنکه آورد مرا بازبرد در وطنم .
(منسوب به مولوی ).
- بخود گرم بودن ؛ خودپسند و خودرأی بودن . (آنندراج ) :
آفتاب ار گویدت من با تو می مانم مرنج
چون بخود گرم است خود را می ستاید آفتاب .
کمال خجند (از آنندراج ).
- بخود نبودن ؛ از خود بی خبر بودن . (آنندراج ) :
چو گفتیم که برو پیشت آورم از شوق
بخود نبودم و این فهم کردم از سخنت .
شهیدی قمی (از آنندراج ).
