بداءة

بداءة. [ ب َ ءَ ] (ع مص ) پیدا و آشکار گردیدن . (از منتهی الارب ). ظاهر و آشکار گردیدن . (از ناظم الاطباء). آشکار شدن . (از اقرب الموارد). بَدُوّ. بَدْو. (از منتهی الارب ). || پیدا شدن رایی در کاری . (از اقرب الموارد):پیدا شدن و آشکار شدن رأیی که قبلاً نبود: بدا له فی الامر بدواً و بداءً و بداءةً. نشاء فیه رأی و ظهر له ما لم یظهر اول . الحدیث : بدااﷲ عزوجل یبتلیهم ؛ ای قضی بذلک . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). || بسوی بادیه درآمدن و اقامت کردن . بدو. بداء. بداءَة. الحدیث : من بدا جفا ای من نزل البادیة صار فیه جفاء الاعراب . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از معجم متن اللغه ). || حدث کردن . ریدن . سرگین انداختن . (از ناظم الاطباء).