بدرو
لغت‌نامه دهخدا
بدرو. [ب َ رَ / رُو ] (نف مرکب ) ستور بدراه . (ناظم الاطباء)(فرهنگ فارسی معین ). بدرفتار. (آنندراج ). بدرونده . ناخوش رفتار. (صفت شخص و حیوان ). بداخلاق :
چو بخت شهنشاه بدرو شود
از ایدر سوی چشمه ٔ سو شود.
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 7 ص 2094).
ز دانا بدروی دانش پذیرد
چو شمعی کان ز شمعی نور گیرد.
|| اسب پالانی ، یعنی اسبی که برای بارکشی بکار رود. (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 189). اسب باری . (ناظم الاطباء). اسب باری . ستور باری . (فرهنگ فارسی معین ).
چو بخت شهنشاه بدرو شود
از ایدر سوی چشمه ٔ سو شود.
فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 7 ص 2094).
ز دانا بدروی دانش پذیرد
چو شمعی کان ز شمعی نور گیرد.
ناصرخسرو.
|| اسب پالانی ، یعنی اسبی که برای بارکشی بکار رود. (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 189). اسب باری . (ناظم الاطباء). اسب باری . ستور باری . (فرهنگ فارسی معین ).
