بدمهری

بدمهری . [ ب َ م ِ ] (حامص مرکب ) نامهربانی . بدخواهی . (ناظم الاطباء). سردمهری . (آنندراج ). بی مهری .(از ولف ). صفت بدمهر. (یادداشت مؤلف ) :
به بدمهری من روانم مسوز
به من بازبخش و دلم برفروز.

فردوسی .

بریده چو طبع مؤمن از مرتد
از بددلی و بدی و بدمهری .

منوچهری .

یک چند کنون لباس بدمهری
از دلت همی بباید آهختن .

ناصرخسرو.

دل نرم را سخت کردی چو سنگ
به بدمهری اندر زدی هر دو چنگ .

شمسی (یوسف و زلیخا).

تو بدین خوبی و پریچهری
خو چرا کرده ای به بدمهری .

نظامی .

زمانه با تو چه دعوی کند به بدمهری
سپهر با تو چه پهلو زند به غدّاری .

سعدی (طیبات ).

هنوز با همه بدعهدیت دعا گویم
هنوز با همه بدمهریت طلبکارم .

سعدی (طیبات ).

- بدمهری کردن ؛ نامهربانی کردن . بدخویی کردن :
با عروسی بدین پریچهری
نکند هیچ مرد بدمهری .

نظامی (هفت پیکر ص 313).

خاطرم نگذاشت یک ساعت که بدمهری کنم
گر چه دانستم که پاک از خاطرم بگذاشتی .

سعدی (طیبات ).