بدن
لغت‌نامه دهخدا
بدن . [ ب ُ دَ ] (مص ) مخفف بودن :
یکی زنده پیلی چو کوهی روان
بزیر اندر آورده بد پهلوان .
خود تو آماده بدی برخاسته
جنگ او را خویشتن آراسته .
بسا که مست در این خانه بودم و شادان
چنانکه جاه من افزون بد از امیر و بیوک .
تو در پای پیلان بدی خاشه روب
گواره کشی پیشه با رنج و کوب .
این جهان بر کسی نخواهد ماند
تا جهان بد نبد مگر زین سان .
یکی شادمانی بد اندر جهان
خنیده میان کهان و مهان .
یکی فال گیریم و شاید بدن
که گیتی بیک سان ندارد درنگ .
یکی گاو پرمایه خواهد بدن
جهانجوی را دایه خواهد بدن .
تو گفتی همی خون ببارد سپهر
پدر را نبد بر پسر جای مهر.
بخواهد بدن بیگمان بودنی
نکاهد بپرهیز افزودنی .
بوستانبانا امروز به بستان بده ای
زیر آن گلبن چون سبز عماری شده ای .
باغ معشوقه بد و عاشق او بوده سحاب
خفته معشوقه و عاشق شده مهجور و مصاب .
کمابیش از صد و هفتادوسه روز
بدم در بستر خورشید پرنور.
بدان راهداران جوینده کام
یکی مهتری بد دیانوش نام .
بدیشان نبد زآتش مهر تیو
بیک ره برآمد ز هر دو غریو.
ز میغ و نزم که بد روز روشن از مه تیر
چنان نمود که تاری شب از مه آبان .
نبد چیز از آغازو او بود و بس
نماند همیدون جز او هیچکس .
ز کافور وز عود بد هر درخت
همه زرگیا رسته از سنگ سخت .
مرا ارادت نابودن و بدن نبود
که بودمی بمراد خود از دگر کردار.
عرض کی تواند بدن زآنکه او
برین گوهران سر بسرپادشاست .
نیامد فرصتی با او پدیدش
که در بند توقف بد کلیدش .
سمنبر غافل از نظاره ٔ شاه
که سنبل بسته بد بر نرگسش راه .
چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم بجان رسید و به عیوق برشدم .
وه که بیک بار پراکنده شد
آنچه بعمری بدم اندوخته .
و رجوع به بودن شود.
یکی زنده پیلی چو کوهی روان
بزیر اندر آورده بد پهلوان .
شهید.
خود تو آماده بدی برخاسته
جنگ او را خویشتن آراسته .
رودکی .
بسا که مست در این خانه بودم و شادان
چنانکه جاه من افزون بد از امیر و بیوک .
رودکی .
تو در پای پیلان بدی خاشه روب
گواره کشی پیشه با رنج و کوب .
رودکی .
این جهان بر کسی نخواهد ماند
تا جهان بد نبد مگر زین سان .
خسروانی .
یکی شادمانی بد اندر جهان
خنیده میان کهان و مهان .
شاکر.
یکی فال گیریم و شاید بدن
که گیتی بیک سان ندارد درنگ .
امیر طاهربن فضل چغانی .
یکی گاو پرمایه خواهد بدن
جهانجوی را دایه خواهد بدن .
فردوسی .
تو گفتی همی خون ببارد سپهر
پدر را نبد بر پسر جای مهر.
فردوسی .
بخواهد بدن بیگمان بودنی
نکاهد بپرهیز افزودنی .
فردوسی .
بوستانبانا امروز به بستان بده ای
زیر آن گلبن چون سبز عماری شده ای .
منوچهری .
باغ معشوقه بد و عاشق او بوده سحاب
خفته معشوقه و عاشق شده مهجور و مصاب .
منوچهری .
کمابیش از صد و هفتادوسه روز
بدم در بستر خورشید پرنور.
منوچهری .
بدان راهداران جوینده کام
یکی مهتری بد دیانوش نام .
عنصری .
بدیشان نبد زآتش مهر تیو
بیک ره برآمد ز هر دو غریو.
عنصری .
ز میغ و نزم که بد روز روشن از مه تیر
چنان نمود که تاری شب از مه آبان .
عنصری .
نبد چیز از آغازو او بود و بس
نماند همیدون جز او هیچکس .
اسدی .
ز کافور وز عود بد هر درخت
همه زرگیا رسته از سنگ سخت .
اسدی .
مرا ارادت نابودن و بدن نبود
که بودمی بمراد خود از دگر کردار.
ناصرخسرو.
عرض کی تواند بدن زآنکه او
برین گوهران سر بسرپادشاست .
ناصرخسرو.
نیامد فرصتی با او پدیدش
که در بند توقف بد کلیدش .
نظامی .
سمنبر غافل از نظاره ٔ شاه
که سنبل بسته بد بر نرگسش راه .
نظامی .
چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم بجان رسید و به عیوق برشدم .
سعدی (طیبات ).
وه که بیک بار پراکنده شد
آنچه بعمری بدم اندوخته .
سعدی (بدایع).
و رجوع به بودن شود.
