بذء

بذء. [ ب َذْءْ ] (ع مص ) ناخوش دیدن حال کسی را و کراهیت داشتن از آن . (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از اقرب الموارد). || حقیر پنداشتن کسی را. (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج ). || نکوهیدن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) . || بد و زشت گفتار گردیدن . (ازمنتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || حقیر شدن . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (آنندراج ) .