بذیمةلغتنامه دهخدابذیمة. [ ب َ م َ] (ع ص ) خردمندی که در خشم از جا نرود. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). آنکه در غیر مورد غضب غضبناک نشود.(از ذیل اقرب الموارد). و رجوع به ماده ٔ قبل شود.
