برآساییدن
لغت‌نامه دهخدا
برآساییدن . [ ب َ دَ ](مص مرکب ) برآسودن . آرام و قرار گرفتن :
مگر زو برآساید این بوم و بر
بفّر تو ای مرد پیروزگر.
اگر پیل تن را بچنگ آوری
زمانه برآساید از داوری .
چو آراید او تاج و تخت مهان
برآساید از رنج و سختی جهان .
لختی از رنج ره برآسایم
چون رسد حکم شاه بازآیم .
چو زین گرمی برآسائیم یک چند
مرا شکر مبارک شاه را قند.
چو گرگان پسندند برهم گزند
برآساید اندر میان گوسفند.
روان تشنه برآساید از کنار فرات
مرا فرات ز سر برگذشت و تشنه ترم .
گر آوازم دهی من مرده در گور
برآساید روان دردمندم .
شراب تلخ میخواهم که مردافکن بود زورش
که تا یک دم برآسایم ز دنیا و شر و شورش .
رجوع به آساییدن و آسودن و برآسودن شود.
مگر زو برآساید این بوم و بر
بفّر تو ای مرد پیروزگر.
فردوسی .
اگر پیل تن را بچنگ آوری
زمانه برآساید از داوری .
فردوسی .
چو آراید او تاج و تخت مهان
برآساید از رنج و سختی جهان .
فردوسی .
لختی از رنج ره برآسایم
چون رسد حکم شاه بازآیم .
نظامی .
چو زین گرمی برآسائیم یک چند
مرا شکر مبارک شاه را قند.
نظامی .
چو گرگان پسندند برهم گزند
برآساید اندر میان گوسفند.
سعدی .
روان تشنه برآساید از کنار فرات
مرا فرات ز سر برگذشت و تشنه ترم .
سعدی .
گر آوازم دهی من مرده در گور
برآساید روان دردمندم .
سعدی .
شراب تلخ میخواهم که مردافکن بود زورش
که تا یک دم برآسایم ز دنیا و شر و شورش .
حافظ.
رجوع به آساییدن و آسودن و برآسودن شود.
