برآور
لغت‌نامه دهخدا
برآور. [ ب َ وَ ] (نف مرکب ) درخت میوه دار. درخت میوه آور. (آنندراج ). || آورنده ٔمیوه . (شرفنامه ٔ منیری ). آورنده ٔ بر. بارآور. بر آورنده . میوه دهنده . میوه دار. مثمر. باثمر :
سر تنگ تابوت کردندسخت
شد آن سایه گستر برآور درخت .
چه مایه بدو اندرون گشت زار
درخت برآور همه میوه دار.
بصد جای تخم اندر افکند بخت
بتندید شاخ برآور درخت .
چو چوب دولت ما شد برآور
مه چوبینه چوبین شد به خاور.
|| بالاآورنده . ترقی دهنده . برکشنده :
چون دهر کس فروبر و ناکس برآورند
زان در وفا چو دهر بود انقلابشان .
سر تنگ تابوت کردندسخت
شد آن سایه گستر برآور درخت .
فردوسی .
چه مایه بدو اندرون گشت زار
درخت برآور همه میوه دار.
فردوسی .
بصد جای تخم اندر افکند بخت
بتندید شاخ برآور درخت .
عنصری .
چو چوب دولت ما شد برآور
مه چوبینه چوبین شد به خاور.
نظامی .
|| بالاآورنده . ترقی دهنده . برکشنده :
چون دهر کس فروبر و ناکس برآورند
زان در وفا چو دهر بود انقلابشان .
خاقانی .
