براندودن

براندودن . [ ب َ اَ دَ ] (مص مرکب ) مالیدن . اندودن :
همه یال اسب از کران تا کران
براندوده مشک و می و زعفران .

فردوسی .

بزد مهره در جام بر پشت پیل
زمین را تو گفتی براندود نیل .

فردوسی .

چو گرفته شود آن کشور سنگین ، ده و شهر
سنگدل باش و در رحم براندای به قیر.

سوزنی .

چو بازو قوی کرد و دندان سطبر
براندایدش دایه پستان بصبر.

سعدی .