بردویدن

بردویدن . [ ب َ دَ دَ ] (مص مرکب ) دویدن است در همه ٔ معانی . || بالا رفتن چنانکه پیچک بدرخت و دیوار :
چو پیل دمنده مر او را بدید
بکردار کوهی بر او بردوید.

فردوسی .

نشنیده ای که زیر چناری کدوبنی
بررست و بردویدبر او بر بروز بیست .

ناصرخسرو.

|| به سوی چیزی بشتاب حمله بردن . و رجوع به دویدن شود.