برزکوه
لغت‌نامه دهخدا
برزکوه . [ ب ُ ] (اِ مرکب ) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه .
لشکر تو چو موج دریااند
سپهی کش چو برزکوه کلان .
|| بلندی کوه . ستیغ کوه . قله ٔ کوه :
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه .
که اکنون شما را بدین برزکوه
بباید بدن ناپدید از گروه .
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه .
فردوسی .
لشکر تو چو موج دریااند
سپهی کش چو برزکوه کلان .
ابوالفرج رونی .
|| بلندی کوه . ستیغ کوه . قله ٔ کوه :
ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه .
فردوسی .
که اکنون شما را بدین برزکوه
بباید بدن ناپدید از گروه .
فردوسی .
