برور
لغت‌نامه دهخدا
برور. [ ب َرْ وَ ] (ص مرکب ) مخفف بارور. باردار و میوه دار. (برهان ). صاحب بار و صاحب میوه . (هفت قلزم ). مثمر. نخل بارور. (آنندراج ) :
ز سر تا بپایش ببوئید سخت
شداز پیش او سوی برور درخت .
بدخل نیک و بتربت خوش و بآب تمام
بکشتمند و بباغ و ببوستان برور.
گر درخت ازبهر بر باشد عزیز
جان بر است و تن درخت برور است .
گیتی چو چشم و صورت ایشان درو بصر
عالم درخت برور و ایشان بر او برند.
شاخی که بار او نبود ما را
آن شاخ پس چه بی بر و چه برور.
ز سر تا بپایش ببوئید سخت
شداز پیش او سوی برور درخت .
فردوسی .
بدخل نیک و بتربت خوش و بآب تمام
بکشتمند و بباغ و ببوستان برور.
فرخی .
گر درخت ازبهر بر باشد عزیز
جان بر است و تن درخت برور است .
ناصرخسرو.
گیتی چو چشم و صورت ایشان درو بصر
عالم درخت برور و ایشان بر او برند.
ناصرخسرو.
شاخی که بار او نبود ما را
آن شاخ پس چه بی بر و چه برور.
ناصرخسرو.
