برپای جستن
لغت‌نامه دهخدا
برپای جستن . [ ب َ ج َ ت َ ] (مص مرکب ) بزور پا برجستن . (آنندراج ). ناگهان جهیدن و بحالت ایستاده درآمدن :
چو شاه آنچنان دید برپای جست
گرفتش سر دست رستم بدست .
چو بشنید مهراب برپای جست
نهاد از بر دسته ٔ تیغ دست .
ولی همچنان بر دعا داشت دست
که شه سر برآورد و برپای جست .
چو شاه آنچنان دید برپای جست
گرفتش سر دست رستم بدست .
فردوسی .
چو بشنید مهراب برپای جست
نهاد از بر دسته ٔ تیغ دست .
فردوسی .
ولی همچنان بر دعا داشت دست
که شه سر برآورد و برپای جست .
سعدی .
