برپای ماندن

برپای ماندن . [ ب َ دَ ] (مص مرکب ) قائم بودن . سرپا بودن . || ثابت ماندن . استوار ماندن . || افراشته :
سایه صفت چند نشینی به غم
خیز که بر پای نکوتر علم .

نظامی .

حرم عفت و عصمت بتو آراسته باد
علم دین محمد به محمد برپای .

سعدی .

|| صائم . (یادداشت مؤلف ).