بزمان
لغت‌نامه دهخدا
بزمان . [ ب ِزَ ] (ق مرکب ) (از: ب + زمان ) درزمان . فی الفور. درساعت . دردم . فوراً. (یادداشت بخط دهخدا) :
خبر شنید که شیری براه دید کسی
ز جنگ روی بدان صید کرد هم بزمان .
ساقی طرفه که گر دست بزلفش ببری
دست و انگشت تو پرحلقه شود هم بزمان .
صفی که خواجه بدو رو نهاد روز نبرد
تهی شود ز سوار و پیاده هم بزمان .
گویی تو از قیاس که گر برکشد کسی
یک کوزه آب ازو بزمان تیره گون شود.
خبر شنید که شیری براه دید کسی
ز جنگ روی بدان صید کرد هم بزمان .
فرخی .
ساقی طرفه که گر دست بزلفش ببری
دست و انگشت تو پرحلقه شود هم بزمان .
فرخی .
صفی که خواجه بدو رو نهاد روز نبرد
تهی شود ز سوار و پیاده هم بزمان .
فرخی .
گویی تو از قیاس که گر برکشد کسی
یک کوزه آب ازو بزمان تیره گون شود.
لبیبی یا عنصری .
