بسر دویدن
لغتنامه دهخدا
بسر دویدن . [ ب ِ س َ دَ دَ ] (مص مرکب ) کنایه از دویدن به کمال سرعت و مبالغه کردن در آن . (از آنندراج ). به سرعت دویدن . || بعضی از محققین گویند درمحل تعظیم مستعمل میشود. (آنندراج ). || عجله کردن در اجرای فرمان کسی . (فرهنگ فارسی معین ).
