بسمله
لغت‌نامه دهخدا
بسمله . [ ب ِ م ِ ل َ / ل ِ ] (ع اِ) مخفف بسم اﷲ. (از غیاث ) (از ناظم الاطباء). مأخوذ از تازی مخفف بسم اﷲ الرحمن الرحیم :
ابرو بنما که جان دهم جان
بی بسمله بسملم مگردان .
از مصحف روی تو به پیشانی پرخون
بسمل شده ٔ تیغ تو صد بسمله دارد.
برسمت قارآن پنج محل وقف کرد
از زبر بسمله تا به سر نستعین .
|| استعانت بنام خدا درخطابه و هر کاری : کل امر ذی بال لم یبداء ببسم اﷲ فهو اَبتر. || در تداول فقه و تفسیر اختلاف است که بسم اﷲ در اول هر سوره آیه مستقلی است یا از آیات آن سوره است چنانکه صاحب شرایع بسمله را آیه ای از سوره ٔ حمد میشمارد و قرائت آن را با سوره ٔ حمد واجب میداند. رجوع به شرایع چ 1307 هَ . ق . ص 21 و بسم اﷲالرحمن الرحیم شود.
ابرو بنما که جان دهم جان
بی بسمله بسملم مگردان .
واله هروی .
از مصحف روی تو به پیشانی پرخون
بسمل شده ٔ تیغ تو صد بسمله دارد.
علی خراسانی (از آنندراج ).
برسمت قارآن پنج محل وقف کرد
از زبر بسمله تا به سر نستعین .
قاآنی .
|| استعانت بنام خدا درخطابه و هر کاری : کل امر ذی بال لم یبداء ببسم اﷲ فهو اَبتر. || در تداول فقه و تفسیر اختلاف است که بسم اﷲ در اول هر سوره آیه مستقلی است یا از آیات آن سوره است چنانکه صاحب شرایع بسمله را آیه ای از سوره ٔ حمد میشمارد و قرائت آن را با سوره ٔ حمد واجب میداند. رجوع به شرایع چ 1307 هَ . ق . ص 21 و بسم اﷲالرحمن الرحیم شود.
