بشکفیدن

بشکفیدن . [ ب ِ ک ُ دَ ] (مص ) شکفیدن . باز شدن غنچه و مانند آن . شکفته شدن غنچه . شکفتن :
چو کاوس گفتار خسرو [کی ...] شنید
رخانش بکردار گل بشکفید.

فردوسی .

چو گل بشکفید از مل سالخورد
رخ نامداران و شاه نبرد.

فردوسی .

گلی بد که شب تافتی چون چراغ
بروزی دو ره بشکفیدی بباغ .

اسدی (گرشاسب نامه ).

چون آن بدید شادمان گشت و روحش چون گل بشکفید. (اسکندر نامه نسخه ٔ خطی سعید نفیسی ). ... و گنبد گل سرخ که تمام بشکفیده نباشد. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
|| بمجاز شادمانه شدن . بشاش گشتن :
پسر نیز چون چهره ٔ باب دید
دلش در تن از خرمی بشکفید.

(یوسف و زلیخا).

و رجوع به بشکفیدن و شکفتن شود.