بعبعلغتنامه دهخدابعبع. [ ب َ ب َ ] (ع اِ) اول جوانی . || آواز ریختن آب از آوند. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء)(آنندراج ). || آوایی شبیه آواز بوقلمون ویا غلغل بطری که شتر از خود برآرد. (دزی ج 1 ص 98).
