بغبغة
لغتنامه دهخدا
بغبغة. [ ب ُ ب ُ غ َ ] (اِخ ) زمینی است بمدینه . (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (منتهی الارب ). || چشمه ای است بسیار آب و نخل مر آل آن حضرت را (ص ). (منتهی الارب ). چشمه ای بسیارآب و دارای نخلهای زیاد که متعلق به آل آن حضرت صلی اﷲ علیه و آله میباشد. (ناظم الاطباء) (از آنندراج ).
