بلاعة

بلاعة. [ ب َل ْ لا ع َ ] (ع اِ) چاه سرتنگ در خانه که در آن آب باران و جز آن جمع شود، وجای دست و رو شستن . (منتهی الارب ). سوراخی است در میان خانه . (از اقرب الموارد). بالوعة. بَلّوعَة. ج ، بَلالیع. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). و رجوع به بالوعة و بلوعة شود.