بلاهت
لغت‌نامه دهخدا
بلاهت . [ ب َ هََ ] (از ع ، اِمص ) بلاهة. کم عقل بودن در امورات دنیا. (غیاث اللغات ). بی عقلی . نادانی . حماقت . گولی . (ناظم الاطباء). سلیم دلی . (بحرالجواهر). ابلهی . کم خردی . ساده دلی . حمق . غباوت . رعونت . سفه . سخافت . کانائی . و رجوع به بلاهة شود. || ضعف و سستی در رأی و تدبیر. (ناظم الاطباء).
