بلده ٔ طیبه

بلده ٔ طیبه . [ ب َ دَ / دِ ی ِ طَی ْ ی ِ ب َ / ب ِ ] (ترکیب وصفی ) شهر پاک . بلد طیب . زمین که دراو نبات بسیار روید : لقد کان لسباء فی مسکنهم آیة جنتان عن یمین و شمال کلوا من رزق ربکم و اشکروا له بلدة طیبة و رب غفور. (قرآن 15/34)؛ و برای سباء در مسکنشان آیتی بود دو بوستان از راست و چپ واز روزی خدایتان بخورید و او را سپاس گزارید، که شهری پاکیزه و پروردگاری آمرزنده است . و رجوع به بلدالطیب ، ذیل بلد شود. || (اِخ ) لقب شهر همدان بوده است در عهد قاجاریه . (از فرهنگ فارسی معین ).