بلشانلغتنامه دهخدابلشان . [ ] (اِخ ) (به معنی پسر زبان ، که قصد از فصاحت می باشد) او شخصی بود که در وقت مراجعت زروبابل از بابل با وی مصاحبت نمود. (از قاموس کتاب مقدس ).
