بلطة
لغت‌نامه دهخدا
بلطة. [ ب ُ طَ ] (ع اِ) مدت دراز، یا زمانه ، یا مفلس ، یا ناگهان ، یا نام پشته ای ، یا مراد خانه ٔ سنگ فرش کرده است و آن در شعر امری ٔ القیس آمده است :
نزلت علی عمروبن درماء بلطة
فیا کرم ماجار و یا حسن مامحل .
گویند محل مشهوری است در دو کوه طی ، و آن منزل عمروبن درماء بوده است . و گویند آن پشته ایست ، و برخی آن را چشمه و نخل و وادیی دانند از آن بنی درماء. (از معجم البلدان ) (از مراصد).
نزلت علی عمروبن درماء بلطة
فیا کرم ماجار و یا حسن مامحل .
(منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).
گویند محل مشهوری است در دو کوه طی ، و آن منزل عمروبن درماء بوده است . و گویند آن پشته ایست ، و برخی آن را چشمه و نخل و وادیی دانند از آن بنی درماء. (از معجم البلدان ) (از مراصد).
