بلکفه

بلکفه . [ ب ِ ک ِ ف َ / ف ِ ] (ع ص مرکب ، اِ مرکب ) مشتق از بلاکیف است ، و در اصطلاح علم کلام ، قائل بودن به وجود محسوس است بر روش اشاعره در بحث رؤیت . (از برهان ) (از آنندراج ) (از فرهنگ فارسی معین ) :
قد شهوه بخلقه فتحوفوا
شفع الوری فتسندوا بالبلکفه .

جاراﷲ زمخشری .