بنه گاهلغتنامه دهخدابنه گاه . [ ب ُ ن َ / ن ِ ](اِ مرکب ) جایگاه بنه : جمعی را از معارف اسیر کردند و خلقی را به شمشیر آوردند و ساز و بنه گاه ایشان بتاراج دادند. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 187).
