بهاءالدین اربلی

بهاءالدین اربلی . [ ب َ ئُدْ دی ن ِ اَ ب ِ ] (اِخ ) علی بن عیسی اربلی . از شعراو محدثین و منشیان شیعی عراقی بود. وی در بغداد مشاغل دیوانی داشت ، و در خدمت عطاملک جوینی بود. اثر معروفش کتاب کشف الغمه است بزبان عربی در شرح حال ائمه ٔاثناعشریه که در 687 هَ . ق . آنرا بپایان رسانیده و همین کتاب باعث شهرت او در نزد شیعه است . (دایرة المعارف فارسی ). رجوع به اعلام زرکلی ج 2 ص 684 شود.