بهاء

بهاء. [ ب َ ] (ع اِ) (از «ب هَ ی ») خوبی و حسن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). زیبایی . نیکویی . (فرهنگ فارسی معین ). زیبایی . (مهذب الاسماء). || زینت . آرایش . (فرهنگ فارسی معین ). || درخشندگی کفک شیر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || روشنی . درخشندگی . رونق . (فرهنگ فارسی معین ). روشنی . (نصاب الصبیان ). || عظمت . کمال . || فر. شکوه . فره . (فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به بها شود.