بهانه گیر
لغتنامه دهخدا
بهانه گیر. [ ب َ ن َ / ن ِ ] (نف مرکب ) بهانه جو. بهانه طلب . (فرهنگ فارسی معین ).
- امثال :
علی بهانه گیر است ؛ بر کسی اطلاق کنند که برای انجام هر کاری عذری آورد.
- امثال :
علی بهانه گیر است ؛ بر کسی اطلاق کنند که برای انجام هر کاری عذری آورد.
