بها
لغتنامه دهخدا
بها. [ ب ِ ] (صوت ) بمعنی خوشا. نیکا. این کلمه مرکب است از به + الف اکثرت یا اشباع . و در مقام تحسین گفته شود :
خوشا ملکا که ملک زندگانیست
بها روزا که آن روز جوانیست .
خوشا ملکا که ملک زندگانیست
بها روزا که آن روز جوانیست .
نظامی .