بهرة
لغت‌نامه دهخدا
بهرة. [ ب ُ رَ ] (ع اِ) زمین فراخ . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ). || میانه ٔ وادی . (منتهی الارب ) (آنندراج ). میان وادی . (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- بهرةالحلقه ؛ میانه ٔ آن . (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- بهرةالفرس ؛ میانه ٔ آن . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- بهرةاللیل ؛ میانه ٔآن . (منتهی الارب ). میان شب . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد).
- بهرةالوادی ؛ میان آن .(از معجم البلدان ).
- بهرةالیوم ؛ میان روز. (از ناظم الاطباء).
- بهرةالحلقه ؛ میانه ٔ آن . (منتهی الارب ) (از آنندراج ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- بهرةالفرس ؛ میانه ٔ آن . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- بهرةاللیل ؛ میانه ٔآن . (منتهی الارب ). میان شب . (ناظم الاطباء) (از آنندراج ) (از مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد).
- بهرةالوادی ؛ میان آن .(از معجم البلدان ).
- بهرةالیوم ؛ میان روز. (از ناظم الاطباء).
