بهشتی سواد

بهشتی سواد. [ ب ِ هَِ س َ ] (اِ مرکب ) جایی که مانند بهشت باشد. (ناظم الاطباء). شهر آباد و معمور :
عجب مانده شد زآن بهشتی سواد
که چون آورد خنده ٔ بیمراد.

نظامی .