بهشتی پیکر
لغت‌نامه دهخدا
بهشتی پیکر. [ ب ِ هَِ پ َ / پ ِ ک َ ] (ص مرکب ) آنکه قامتش آراسته باشد. زیبااندام . خوش قامت :
نشسته گوهری در بیضه ٔ سنگ
بهشتی پیکری در دوزخ تنگ .
بهشتی پیکر آمد سوی آن دشت
بگرد جوی شیر و حوض برگشت .
نشسته گوهری در بیضه ٔ سنگ
بهشتی پیکری در دوزخ تنگ .
نظامی .
بهشتی پیکر آمد سوی آن دشت
بگرد جوی شیر و حوض برگشت .
نظامی .
