بهشتی سوادلغتنامه دهخدابهشتی سواد. [ ب ِ هَِ س َ ] (اِ مرکب ) جایی که مانند بهشت باشد. (ناظم الاطباء). شهر آباد و معمور : عجب مانده شد زآن بهشتی سوادکه چون آورد خنده ٔ بیمراد.نظامی .