بهشتی صورتلغتنامه دهخدابهشتی صورت . [ ب ِ هَِ رَ ] (ص مرکب ) آنکه صورتی تر و تازه دارد. بهشتی روی . زیبا : بهشتی صورتی در جوف محمل چو برجی کآفتابش در میانست .سعدی .