بهشت نشینلغتنامه دهخدابهشت نشین . [ ب ِ هَِ ن ِ ] (نف مرکب ) از عالم صحرانشین و مسندنشین . (آنندراج ). اهل بهشت . || مبارک و خجسته و مسعود و بختیار. (ناظم الاطباء).